Wellicht lopen we voor één keer een beetje achterop met deze recensie, aangezien ik de voorbije dagen mocht ondervinden dat deze CD al enkele maanden furore maakt bij de aficionado’s van de bluegrass. Dat is natuurlijk niet abnormaal: Michael Cleveland, de blinde fiddler, is een heuse ster in de kringen waar bluegrass hoogtij viert en met zijn band Flamekeeper -hier aan de slag op de helft van de nummers- was hij recent het onderwerp van een documentaire film, die je absoluut gezien moet hebben.

Cleveland wint al elf jaar op rij de award voor “fiddle layer of the year” van de International Bluegrass Music Association, hij won een Grammynominatie en hij wordt op handen gedragen door zowat alle collega’s van naam: hij speelde met Rhonda Vincent en Dale Ann Bradley, om slechts die te vermelden. Zo omschreef Vince Gill de manier waarop Cleveland muziek maakt als “untouchable” en zo is het ook niet verwonderlijk dat op deze nieuwe CD, z’n negende alles bijeen, de grote namen in rijen aanschuiven om te komen meespelen.

Del McCoury, toch één van de allergrootsten uit het genre, kwam langs om “Beauty of My Dreams” in te zingen, Dan Timinsky -de sterkhouder uit de band van Alison Krauss- is te horen op “Son of a Ramblin’ Man” en “Mountain Heartache”. Dat laatste nummer laat ook de grote Jerry Douglas horen, die er ook is op “Me and Helen”. Wie hebben we nog meer? Tim O’Brien is te horen op “20 cent cotton & 90 cent meat” en “Old Time River Man”, meestergitarist Tommy Emmanuel geeft acte de présence in de titelsong van de plaat, Bela Fleck schreef en speelde samen met Cleveland het hoogst energieke “Tarnation”, The Travelin’ McCoury’s doen mee op “High Lonesome Sound” en -wellicht het meest verrassende van allemaal, John Hiatt’s “Tennessee Plates” krijgt een heuse bluegrass restyling met Sam Bush op zang. Die song is, zo durf ik te denken, de ultieme expressie van het grenzen overschrijdende spel van Cleveland die zoniet geboren, dan toch getogen is in de bluegrass, maar die hier bij momenten laat horen dat hij de tent ook kan doen daveren met zijn rockbenadering.

Om dat te kunnen bereiken, moest hij zijn aanpak diversifiëren en dat doet hij de hele plaat lang: hij voelt perfect aan wanneer het wat minder moet of wat feller mag, hij kan elke stijl moeiteloos aan en vooral: hij kan zich als geen ander inleven in een song en samenspelen met de muzikanten die tegenover hem staan. Dat levert een plaat op, waarvan ik, na ampele beluistering, kan zeggen dat ik begrijp waarom de kenners van het genre er zo wild van is: dit is bluegrass 2.0 en het is zonder twijfel één van de beste platen die ik in tijden hoorde en waarvan de titel gewoon perfect gekozen is. Michael Cleveland is een reus, letterlijk én figuurlijk!

(Dani Heyvaert)